W naszym cyklu „Co ty gwiżdżesz?!” co tydzień pokazujemy i opisujemy ciekawe klipy z różnych rozgrywek, bo chcemy pomóc znaleźć wspólny język kibicom, zawodnikom, trenerom i sędziom. Nie powielajmy mitów, rozmawiajmy językiem Przepisów Gry, ale znając ich interpretacje, wiedząc, czym w praktyce sędziowie kierują się na boisku i jak definiują ducha gry.

KLIP NR 39 (do obejrzenia tu: https://streamable.com/uirvna)

Obrońca Szarych, naciskany przez napastnika, odgrywa piłkę do swojego bramkarza, ten ją łapie. Widzi to Pomarańczowy i natychmiast wszczyna alarm – bo przecież doszło tu do złamania Przepisów! Co więc ma tu zrobić sędzia?

Zdaję sobie sprawę, że dyskusyjna może być odpowiedź na pytanie, czy obrońca ROZMYŚLNIE podał do bramkarza, a może to był tylko przypadek. Ja akurat uważam, że było to w pełni rozmyślne zagranie. Obrońca kontrolował lot piłki, wiedział, że wystarczy nieznaczne nadstawienie nogi, aby lekko zmienić kierunek piłki i „pchnąć” ją do bramkarza – ustawiony był do niego przodem i doskonale widział jego położenie. Tak, obrońca de facto nie wykonał ruchu tą nogą, ale nawet takie jej zatrzymanie (gdy zawodnik wie, że zaraz ma w nią uderzyć piłka) traktujemy jako rozmyślne zagranie.

Czyli – robi się cieplej… – mamy po prostu przewinienie obrońcy? Wszak bramkarzowi nie wolno łapać rozmyślnie zagranej doń piłki przez współpartnera, czyż nie?

No niezupełnie… Przepis (Art. 12) mówi dokładnie, że bramkarz popełnia przewinienie (karane rzutem wolnym pośrednim), gdy dotyka ręką/ramieniem piłkę po tym, jak została rozmyślnie kopnięta do niego przez współpartnera.

No i gdzie tu różnica? „Zagrana”, „podana”, „kopnięta” – to przecież to samo? Otóż nie to samo, tyle że z litery Art. 12 to nijak nie wynika. Trzeba poszukać w innym miejscu w Przepisach Gry właściwej definicji, aby móc to rozróżnić. Od kilku lat integralną częścią książki jest słowniczek terminów oraz pojęć – tylko tam znajdziemy piłkarską definicję słowa „kopnąć”: „piłka została kopnięta, gdy zawodnik zagrywa ją (doprowadza do kontaktu) stopą, kostką i/lub stawem skokowym”. Czyli wynika z tego, że zagrania wyższymi częściami nogi (piszczel, kolano, udo) NIE SĄ traktowane, w myśl Przepisów Gry, jako kopnięcia. A zatem w ten sposób WOLNO podawać piłkę bramkarzowi, aby mógł ją w pełni legalnie złapać.

W naszej sytuacji bramkarz Szarych – choć rozmyślnie doprowadził do kontaktu swego uda z piłką – nie zrobił więc nic nieprzepisowego. Jedynego przewinienia dopuścił się za to Pomarańczowy. Jego niesportowe protesty (słowne i czynne okazywanie niezadowolenia) zakończyły się chwilę później żółtą kartką (oraz rzutem wolnym pośrednim dla Szarych).

Co ciekawe, z tej słowniczkowej definicji kopnięcia wynika też inna rzecz: nie wolno wykonać np. rzutu wolnego czy rożnego kolanem albo piszczelem. Bo przy takich wznowieniach piłka jest w grze w momencie, gdy zostanie kopnięta i wyraźnie się poruszy. Zatem musi być zagrana tylko którąś z określonych w definicji dolnych części nogi. Ale to już temat na zupełnie inne opowiadanie…

Piotr Tenczyński

Ulubione