Tworząc co tydzień kolejne odcinki w cyklu „Co ty gwiżdżesz?!” omawiamy ciekawe klipy szkoleniowe z różnych rozgrywek, aby pomóc znaleźć wspólny język kibicom, zawodnikom, trenerom i sędziom oraz przybliżać literę Przepisów Gry i ich interpretacje. Miłej lektury!

KLIP # 48 (do obejrzenia tu: https://streamable.com/77zb63)

Biały chce wbiec z piłką w pole karne, ale obrońca Zielonych przed „szesnastką” wyraźnie łapie go za rękę i wytrąca z równowagi. Mimo to Biały utrzymuje się jeszcze chwilę na nogach, jednak w polu karnym upada. Sędzia wreszcie używa gwizdka (a nawet sięga po żółtą kartkę), ale karze napastnika, a nie niesportowo grającego obrońcę. Naprawdę obrońca nie faulował?!

Spokojnie, faulował. Ale dobry sędzia w takiej sytuacji wstrzyma się z gwizdkiem, widząc, że napastnik dalej jest przy piłce i może kontynuować swoją akcję – przecież już blisko do pola karnego, blisko do bramki. To po prostu rozsądne stosowanie korzyści, nawet jeśli czasem sędzia nie zdąży jej zasygnalizować. Takie puszczenie gry nie oznacza jednak, że sędziemu nie będzie wolno wrócić do pierwotnego przewinienia. Wolno, ale nie zawsze. Więc kiedy? Jak mówi Art. 5 Przepisów Gry: gdy przewidywana korzyść nie rozwinie się w ciągu kilku sekund.

A tak konkretnie, „kilka” to ile? To zależy… Czasem to 2-3 sekundy. Wbrew pozorom, naprawdę wiele może się w tym czasie zdarzyć na boisku. Sędzia może zdążyć pokazać korzyść, mogą pójść dwa-trzy podania albo skuteczny drybling, akcja może przemieścić się w zupełnie inny rejon boiska. Czasem nawet, np. po takim długim przerzucie piłki, sędzia musi poczekać dłużej niż owe 3 sekundy na rozstrzygnięcie, czy jednak napastnicy rozwiną dalej swój obiecujący atak. Na szczęście Przepisy nie stawiają tu jednoznacznej granicy czasowej, zostawiając to uznaniu sędziego, używaniu przez niego zdrowego rozsądku i jego rozumieniu ducha gry.

Jednak czasem w praktyce owo „kilka” potrwa krócej, nawet sekundę. Tak też było w naszej sytuacji. Biały pewnie ustał niedozwolony atak obrońcy – po chwili jasne się stało, że nie ma tu nieco opóźnionego efektu faulu (a czasem tak się zdarza przy tego typu przewinieniach, gdy napastnik dopiero po kroku-dwóch jednak traci równowagę i trzeba odgwizdać pierwotny faul). Ale tutaj, po ustaniu ataku obrońcy, Biały miał dalej piłkę i możliwość dalszego swobodnego decydowania o losach akcji. To, co zdecydował, nie miało już żadnego związku z wcześniejszym atakiem obrońcy. Napastnik wybrał jednak drogę na skróty: zamiast jakiegoś dryblingu, podania czy strzału, chciał „naciągnąć” sędziego na rzut karny. Ta jego próba symulacji jest naprawdę czytelna. Napastnik upada nienaturalnie sam, bez żadnego kontaktu z przeciwnikiem. To po prostu niesportowe zachowanie, karane rzutem wolnym pośrednim dla Zielonych, a żółtą kartką dla winnego zawodnika.

Piotr Tenczyński

Ulubione