KLIP NR 51 (do obejrzenia tu: https://streamable.com/bqmo60)

Dwie sytuacje, które zdarzyły się tego samego dnia na dwóch różnych boiskach, ale bardzo są do siebie podobne. Bramkarze łapią piłkę kopniętą przez swoich współpartnerów, a sędziowie nic z tym nie robią (choć druga drużyna i kibice krzyczą, że przecież tak nie wolno grać). Jakaś zmowa? Zbiorowa amnezja?

Skoro krzyczą, to albo nie znają przepisu, albo chcą tylko wywrzeć presję na sędziego (żeby gwizdnął) lub bramkarza (żeby się zestresował i skiksował). OK, jest to jakaś (mniej lub bardziej niesportowa) strategia… Ale zamiast wchodzić w głowę tych strategów, zajmijmy się po prostu przepisami. To jak to jest z tym łapaniem piłki przez bramkarza?

Art. 12 rzeczywiście zakazuje mu łapania (a nawet tylko dotykania ręką/ramieniem) piłkirozmyślnie kopniętej do niego przez współpartnera. W tym sformułowaniu ważny jest dosłownie każdy wyraz (czyli element definicji). Jeśli któregoś będzie brakowało, wówczas cała konstrukcja (czyli przewinienie bramkarza) się sypie.

• „Rozmyślność” definiowana jest w przepisowym Słowniczku jako czynność, którą zawodnik zamierza wykonać (nie jest to odruch lub niezamierzone działanie). W tych obu naszych sytuacjach widzimy taką właśnie czynność. Obrońcy – owszem, walcząc z przeciwnikiem – na pewno grają rozmyślnie.

   

• „Kopnięcie” piłki to – zgodnie ze Słowniczkiem – zagranie stopą, kostką i/lub stawem skokowym. Tak, w obu naszych sytuacjach mamy do czynienia z takimi właśnie zagraniami.

   

• „Do niego” – tego sformułowania nie trzeba definiować w Słowniczku. A właśnie to jest kluczowe w ocenie tych zagrań obrońców. Aby orzec, że doszło do przewinień (bramkarze nie mieli prawa łapać tych piłek), trzeba mieć pewność, że 200-procentową intencją obrońców było właśnie zagranie DO bramkarzy. Oczywiście rozumiem, że ktoś mógłby zarzucić tu sędziom zbytnią naiwność, ale naprawdę nie mogli mieć tu takiej pewności. W obu sytuacjach obrońcy musieli się spieszyć, w obu ich podstawowym celem było uprzedzenie napastników. Na pewno mieli z tyłu głowy, że ich zagranie może przejąć bramkarz, ale nie mogli mieć tej pewności. Uprawnione będzie określenie ich rozmyślnego kopnięcia jako zagranie „W KIERUNKU bramkarza”. Ale to nie to samo, co „DO bramkarza”.

   

   

Zatem w obu tych sytuacjach bramkarze byli uprawnieni do złapania tej piłki, prawidłowe decyzje to „gramy dalej”, a spokój sędziów wziął się z tego, że natychmiast, „po jednej nutce”, właściwie ocenili zachowanie obrońców.

Piotr Tenczyński

Ulubione