W naszym cyklu „Co ty gwiżdżesz?!” omawiamy ciekawe klipy szkoleniowe z różnych rozgrywek, chcąc pomóc znaleźć wspólny język kibicom, zawodnikom, trenerom i sędziom oraz przybliżać literę Przepisów Gry i ich interpretacje.

KLIP NR 58 (do obejrzenia tu:  https://streamable.com/svk88a )

Dziś świeżutka sytuacja, która wywołała wiele komentarzy nad słusznością decyzji arbitra. Więc jak to jest z tym gwizdkiem?

Ale pech! Zawodnik zdobył gola mierzonym strzałem zza pola karnego, ale niestety wcześniej zabrzmiał gwizdek sędziego kończący połowę. Skoro tak, to gol ten nie może zostać uznany – Przepisy Gry stanowią to jasno.

Decyzja sędziego jest więc przepisowa, ale oczywiście budzi ogromny niesmak. Sędzia, gdy podjął decyzję, że czas gry upłynął i pora na końcowy gwizdek, nie spojrzał trochę szerzej i po prostu nie widział albo zbagatelizował nabiegającego na piłkę kolejnego zawodnika drużyny atakującej.

Pech sędziego, bo ten strzał okazał się celny? Nie! To tylko pech drużyny, która została skrzywdzona. Parafrazując klasyka: ta bramka się im po prostu należała. Ale w przypadku sędziego to nie pech, to braki warsztatowe.

Warto więc – ku przestrodze sędziów wszystkich klas i dla wyjaśnienia innym uczestnikom meczów – przypomnieć pokrótce zasady, jakie obowiązują przy kończeniu połów:

• Tuż przed upływem 45./90. minuty sędzia (na szczeblu centralnym, za pośrednictwem sędziego technicznego i jego tablicy) przekazuje otoczeniu swoją decyzję o minimalnej ilości doliczonego czasu.

• Co to znaczy „minimalna”? Że, niezależnie od okoliczności, na pewno ta ilość nie zostanie przez sędziego zmniejszona. Czyli jeśli np. w 90’ było 2:0 (co jeszcze dawało jakieś nadzieje gościom na remis), a chwilę później padł gol na 3:0 (czyli koniec nadziei), to i tak deklarowany przez sędziego doliczony czas, musi być dograny.

•  Ale „minimalna” częściej będzie dotyczyć odwrotnych sytuacji: gdy z powodu kolejnych nienormalnych przerw (m.in. wymiany, kontuzje, gra na czas) już w dodatkowym czasie, sędzia będzie musiał doliczyć więcej, niż to, co deklarował pierwotnie. Jak wtedy działamy? Doliczamy kolejne półminutówki, czyli np. zamiast deklarowanych trzech dodatkowych minut, będziemy grać 3’30” lub 4’00” lub 4’30” itd.

• Kończymy daną połowę, co do zasady, punktualnie – zgodnie z powyższymi zasadami, z możliwą tolerancją kilku sekund (czyli np. zakończenie po 3’03” albo 4’32” jest też OK).

• Jednak oczywiście są takie sytuacje, gdy nie punktualność będzie najważniejsza, ale duch gry. Jeśli w momencie upływu czasu jedna z drużyn ma wykonywać stały fragment gry, mogący zakończyć się golem – chodzi tu o rzut rożny, rzut wolny albo wrzut (ale tylko na wysokości pola karnego) – pozwolimy go wykonać. Warunek: piłka musi wyjść z gry jeszcze w ustalonym czasie gry, wtedy decyzja sędziego o przyznaniu rzutu/wrzutu podlega jeszcze wykonaniu. Czyli jeśli piłka wyjdzie za linię bramkową w 2’55” doliczonego czasu, a samo wykonanie rzutu rożnego nastąpi w 3’20”, wszystko będzie OK.

• Podobnie działamy, jeśli w momencie upływu czasu jedna z drużyn aktywnie prowadzi akcję, która może zakończyć się golem – należy jej to umożliwić. Wtedy zakończenie „odroczymy” do rozstrzygnięcia tej akcji, nawet jeśli miałoby to nastąpić w 3’12” albo 4’46”.

• Jeśli jednak efektem takiej „dogrywanej” akcji byłoby wyjście piłki na rzut/wrzut dla atakujących, już nie pozwolimy na jego wykonanie. Jedyny wyjątek: rzut karny – zgodnie z Przepisami Gry zawsze musimy przedłużyć czas gry (nawet grubo „po czasie”) na wykonanie „jedenastki”.

W naszym klipie nie mamy wątpliwości, że atakującym należało pozwolić na oddanie tego strzału zza pola karnego i zakończyć połowę dopiero po kilku sekundach: albo po uznaniu gola, albo po złapaniu piłki przez bramkarza albo po wybiciu przezeń piłki na rzut rożny (który już nie zostałby wykonany). Ale tak to jest, gdy sędzia na boisku za wcześnie wyłączy myślenie – tutaj po pierwszym strzale, odbitym przez obrońcę uznał „eee, już się nic nie wydarzy”…

Piotr Tenczyński

Ulubione