Tworząc co tydzień kolejne odcinki w naszym cyklu „Co ty gwiżdżesz?!” pamiętamy o naszej misji: omawiając ciekawe klipy szkoleniowe z różnych rozgrywek chcemy pomóc znaleźć wspólny język kibicom, zawodnikom, trenerom i sędziom oraz przybliżać literę Przepisów Gry i ich interpretacje. Miłej lektury!

KLIP NR 43 (do obejrzenia tu: https://streamable.com/5n1k8d)

W boisku znalazła się druga piłka. Niby nie przeszkadzała w grze, ale obrońca Niebieskich zasygnalizował sędziemu, że nie chce ruszać z akcją. OK, sędzia podjął interwencję: przerwał grę i nakazał usunięcie drugiej piłki (zrobił to szybko bramkarz Niebieskich). Skoro gra została przerwana, a nie było tu żadnego przewinienia, wznowieniem winien być rzut sędziowski. I tak też się stało – sędzia przybiegł w pole karne i opuścił piłkę dla zawodnika, który ostatnio ją zagrał, dokładnie w miejscu, gdzie to się stało. Co w tym ciekawego?

Tak właśnie, zgodnie z Przepisami Gry, wyglądają ogólne zasady wykonywania rzutów sędziowskich. Sędzia wznawia grę w miejscu, gdzie piłka ostatnio dotknęła zawodnika, sędziego lub inną osobę (tzw. osobę niepożądaną, np. kibica czy trenera) – OK, zgadza się. Piłka jest przyznana zawodnikowi drużyny, która ostatnio dotknęła piłkę – OK, tak było.

Jednak jest jeden wyjątek dla tego przepisu: pole karne. Jeśli piłka przed przerwaniem gry została ostatnio zagrana w polu karnym lub znajduje się w tym polu w momencie przerwania, wtedy zasada jest inna: sędzia wykona rzut sędziowski dla BRAMKARZA operującego w tej „szesnastce”. Ten właśnie zapis ma priorytet, niezależnie od tego, kto ostatnio dotykał piłkę i dlaczego sędzia przyznał rzut sędziowski.

Zatem zgodnie z Art. 8 Przepisów Gry rzut sędziowski winien być wykonany dla bramkarza Niebieskich. Dlaczego sędzia postąpił inaczej? Zauważmy, że wznowienie dla obrońcy nie wzbudziło u nikogo żadnych wątpliwości. Gdyby sędzia zaczął tłumaczyć obu zawodnikom, że obrońca ma odejść (na odległość minimum 4 metrów od piłki), bo piłkę MUSI dostać bramkarz, zajęłoby to chwilę, a Niebiescy być może i tak by tego nie pojęli…

Tymczasem, działając z duchem gry, szybciutko i sprawnie piłkę dostał obrońca i mecz toczył się dalej. Jednak niestety to była zbyt duża dawka owego ducha gry. „Od sędziów oczekuje się podejmowania decyzji z wyczuciem, zdrowym rozsądkiem oraz w zgodzie z ideą fair play, nigdy jednak w wyraźnej sprzeczności z literą Przepisów Gry” – głosi zapis w Art. 5 (Postanowienia PZPN), odnoszący się właśnie stosowania ducha gry. A zapis o rzucie sędziowskim i polu karnym jest jednoznaczny i w wyraźnej sprzeczności z nim jest jakiekolwiek inne wznowienie niż dla bramkarza w jego polu karnym. Gdybyśmy tutaj mogli iść na łatwiznę, później można by sobie wyobrazić już wszystko, np. wykonanie rzutu sędziowskiego gdzieś pod linią boczną przez sędziego asystenta (aby sędzia nie musiał gonić przez pół boiska) albo dopuszczenie, by trafiony piłką sędzia mógł odkopać piłkę do właściwego zawodnika („naprawienie szkody”), zamiast w ogóle przerywać grę i wznawiać ją rzutem sędziowskim...

Sędziowie na boisku muszą czasem kombinować (w dobrym znaczeniu tego słowa): szukać sprawiedliwych, zdroworozsądkowych, oszczędzających czas rozwiązań. Jednak cel nie zawsze uświęca środki. W naszym klipie rzut sędziowski winien być wykonany dla bramkarza i to jedyne przepisowe rozwiązanie, choć – przyznajmy – wariant z obrońcą udało się dobrze sprzedać...

Piotr Tenczyński

Ulubione