W naszym cyklu „Co ty gwiżdżesz?!” chcemy pomóc porozumieć się wszystkim ludziom interesującym się futbolem: sędziom, zawodnikom, trenerom i kibicom. Przepisy Gry ewoluują, zmieniają się interpretacje – naprawdę warto być na czasie! Oto kolejne dwie ciekawe sytuacje z tego samego ekstraklasowego meczu.

KLIP NR 62 (do obejrzenia tu: https://streamable.com/3zfn3m)

Dwa starcia w polu karnym Zielonych w walce o górną piłkę. W obu poszkodowanymi są Niebiescy – na pewno nie symulują, zostali trafieni w głowę. Czy to są faule (czyli rzuty karne należą się Niebieskim)? Czy też to tylko twarda walka o pozycję, pech napastników, a my gramy dalej? A może jednak te sytuacje się czymś różnią?

W obu starciach celem obrońców Zielonych było na pewno zagranie piłki – za pierwszym razem to się udało, za drugim już nie, ale przynajmniej obrońca osiągnął „plan minimum” („niech piłki nie zagra napastnik”).

Przy takich wyskokach do „główki” nieuchronnie dochodzi do kontaktów między zawodnikami, czasem też bolesnych. Wiadomo: duża dynamika, zawodnicy skupieni na nadlatującej piłce, pracują ręce, łatwo dostać w głowę… Jednak szczytne intencje obrońców nie będą tu miały decydującego znaczenia, podobnie jak ból napastników. Aby właściwie ocenić, czy to faul czy nie, trzeba śledzić ruch zawodników od samego początku.

W pierwszej sytuacji Zielony ma od początku lepszą pozycję. Wychodzi w górę, nie mając jeszcze obok siebie przeciwnika. Robi zamaszysty ruch rękami (dla nadania sobie w wyskoku większej dynamiki), rozkłada je dość szeroko, ale nie uderza nimi Niebieskiego. Wręcz przeciwnie: można powiedzieć, że to spóźniony Niebieski sam wpada głową w te ręce obrońcy. Obrońca grał twardo, ale fair. Nie było tu jego faulu – sędzia podjął dobrą decyzję „gramy dalej”, a po chwili słusznie przerwał grę, aby można było zająć się poszkodowanym Niebieskim.

W drugiej sytuacji pozycja napastnika jest nieco inna (zrównuje się z obrońcą, ma znacznie większą szansę na wygranie pojedynku). Jednak, co kluczowe, widać tu klarowny ruch ręką (łokciem) obrońcy w stronę Niebieskiego. To już nie jest tylko element normalnego, dynamicznego wyskoku w górę (co usprawiedliwiałoby kontakt z napastnikiem), ale po prostu atak w głowę przeciwnika.

W dodatku detale tego ataku (Czym uderzył? W co uderzył? Z jaką siłą?) każą mówić o grze nierozważnej w wykonaniu obrońcy, czyli konieczności sięgnięcia po napomnienie. Dodać jednak trzeba, że nawet gdyby ten atak był tylko nieostrożny (czyli zgodnie z definicją z Art. 12, wykonany niedokładnie, nieuważnie, bez należytej staranności), też należałoby uznać go za faul i odgwizdać rzut karny.

W tej sytuacji finalnie sędzia, słusznie, po konsultacji z zespołem VAR i obejrzeniu sytuacji na monitorze podyktował rzut karny dla Niebieskich, a Zielonemu pokazał żółtą kartkę.

Te dwie sytuacje (niby podobne, ale jednak kończące się zupełnie innymi decyzjami), na pewno w jakiś sposób pokazują trudność pracy sędziów i liczbę kwestii, które za każdym razem muszą brać pod uwagę przy takich starciach. Sukces przynosi analizowanie na bieżąco sytuacji na boisku, patrzenie nie tylko na skutki (kontakt „ręka vs głowa”), ale i przyczyny danego zdarzenia.

Piotr Tenczyński

Ulubione